این یک تصادف آماری نیست. در مقیاس‌های بزرگ، کیهان اغلب به عنوان یک شبکه‌ی کیهانی توصیف میشود که در آن، رشته‌هایی از ماده‌ی تاریک یک استخوان‌بندی برای ساختارهای معمولی دیدارپذیر ساخته‌اند. اینجا شاید بهتر باشد آن را مانند یک توده کف کیهانی در نظر بگیریم، مانند حباب‌های صابون در وان حمام. در جاهایی که حباب‌های کف همدیگر را قطع می‌کنند چیزهایی مانند دیواره پدید می‌آید و خوشه‌های کهکشانی هم درست در چنین دیواره‌هایی انباشته شده‌اند. میان آنها هم به طور عمده فضای پوچ و تهی است.
 |
| تُهی‌جاها یا نواحی پوچ کیهان- پوچی گاوران در سمت راست دیده میشود. تصویر بزرگ‌تر |
آشتی با خلا
مشکل این بود که پوچی گاوران بسیار بزرگ بود. پوچی‌ها به این دلیل رشد می‌کنند که لبه‌های چگالشان دارای کشش گرانشی بسیار نیرومندتری است تا هر چیزی که در مرکزشان است. ولی کیهان به ادازه‌ی کافی برای باد کردن چنین حباب بزرگی سن نداشت.
برای پی بردن به این راز، باید تا سال ۱۹۹۸ و کشف انرژی تاریک منتظر می‌ماندیم: یک فشار کیهانی که مناطق پوچ کیهان را وادار به گسترش می‌کند انگار کسی همزمان در تک تک حباب‌های کف کیهانی بدمد و آنها را باد کند.
بسیاری از اخترشناسان که اکنون به شدت سرگرم نقشه برداری و رده‌بندی پوچی‌ها هستند فکر می‌کنند این نواحی وهم‌انگیز که بافت کیهان را باز و آشکار نمایش می‌دهند، می‌توانند ما را به کشف بزرگ بعدی رهنمون شوند.
شاید به زودی به کمک بررسی‌های آماریِ شکل این پوچی‌ها بتوانیم انرژی تاریک، گرانش، و هر نیروی رازگونه‌ی تازه‌ای را بهتر از همیشه بسنجیم. و شاید در این فرآیند بتوانیم چگونگی کنار آمدن و آشتی با این تهی‌جاها را نیز بیاموزیم.
کیهان ,کیهانی ,پوچی‌ها ,حباب‌های ,می‌کنند ,پوچی گاوران منبع
درباره این سایت